Etappe 2

De tweede etappe was voornamelijk te omschrijven met au, oei, nee, bah, au, bleh, ben ik er bijna? Oftewel...zere voeten, stijve benen, kleine oogjes, slaperig hoofd en vooral geen fut. Meestal vind ik het begin en het einde van een wandeling goed te doen en het middelste deel het lastigst. Dat was nu ook het geval, alleen duurde het middelste gedeelte nu van 4 km tot 35 km.

Maar goed...gered. Op de helft. De eerste 80 km zitten er op. 

Na ruim 30 km, toen ik al lopend plannen bedacht om stiekem een taxi te bestellen, kwam Zus Els langs met water (wat ik was vergeten vandaag) en een lekker ijsje. En ze had twee ballonnen bij zich om de feestvreugde wat te upgraden. Een babyblauwe en een babyroze van Feetje. Waarschijnlijk had zij ze over uit een kraampakket oid. 
De ballonnen netjes aan mijn rugzak geknoopt en zo liep ik de laatste kilometers naar huis. Op de een of andere manier zorgden die ballonnen voor felicitaties van voorbijgangers. Het leukste waren twee vrouwen die al ver achter mij begonnen te beppen over de ballonnen ("ow...wat een leuke manier om het bekend te maken", "ik denk dat het een tweeling wordt", "Zou ze zo alle buren afgaan?") en toen ze langskwamen keken ze nog eens achterom ("volgens mij doet ze gewoon mee aan die Vierdaagse, weet je wel? Die aparte, omdat die Nijmeegse niet doorging, bla, bla, bla). 

En zo had ik toch nog wat pret onderweg, ondanks de zere voetjes en onwillige benen.